Het ‘onontdekte’ ontdekken
Het ‘onontdekte ontdekken’ is niet gemakkelijk in een tijd waarin het met slechts een paar ‘klikken’ mogelijk is om informatie te vinden over bijna elke plaats op onze aardbol. Een tijd ook waarin je binnen enkele minuten verzekerd kunt zijn van een vlucht naar een dergelijke plek, al ligt die in gebieden die nooit werden genoemd tijdens de lessen topografie op de Middelbare School.
Niets is onmogelijk
Niet gemakkelijk is echter niet hetzelfde als onmogelijk en dergelijke bestemmingen zijn zeker nog te vinden. Misschien moet je daarvoor alleen wel naar een land dat in 2016 slechts 28 websites had op het World Wide Web. Ik heb het hier over Noord-Korea en om het nog mysterieuzer te maken zijn een aantal van deze sites ook nog eens zeer moeilijk te bereiken. Noord-Korea beschikt wel over een soort intranet, maar dat is niet voor ieder inwoner van ’s werelds meest gesloten land toegankelijk, laat staan voor mensen uit Nederland.
De Pyongyang Marathon
Er vinden echter wel activiteiten plaats in Noord-Korea waarbij ‘wij’ aanwezig mogen zijn en de Pyongyang Marathon is er daar een van. Tijdens dit evenement, dat officieel de Mangyongdae Prize International Marathon heet, kan er gestart worden op de halve en hele marathon en op de 10 en 5 kilometer.
Met open mond
Ik heb de Pyongyang marathon als toeschouwer bezocht en was enorm verrast door de uitgelaten en uitbundige sfeer. Lang voor de start begonnen ruim 50.000 toeschouwers in het Kim Il-sung stadion met een ritmisch geklap en gejuich, dat in volume toenam toen de lopers de baan betraden voor de start. Niet alleen de Noord-Koreaanse deelnemers werden zo ontvangen, maar ook de buitenlandse amateur- en professionele lopers kregen deze begroeting. Mensen keken met open mond om zich heen en naderhand werd me door sommigen zelfs verteld dat ze zich een deelnemer voelden aan de belangrijkste wedstrijd van het jaar.
Enthousiasme en records
En dat gevoel hield niet op buiten het stadion, want rond het parcours in de hoofdstad van Noord-Korea stonden ook nog eens duizenden mensen die de lopers met hetzelfde enthousiasme ontvingen. De talloze high fives van het publiek hebben er zeker voor gezorgd dat een aantal deelnemers niet hun persoonlijke record verbeterden, maar de verbondenheid was enorm.
Verbondenheid
Ik besefte me opeens dat deze mensen, die ik alleen kende van de negatieve verhalen in de kranten, mogelijk helemaal niet zoveel van mij verschilden. En natuurlijk kun je je afvragen wat er nu ‘waar’ is aan alles dat ik meemaakte. Oefening baart tenslotte kunst, maar een groot toneelstuk is het zeker niet. Ik kon zonder problemen willekeurige mensen aanspreken en de meesten leken oprecht geïnteresseerd in mijn achtergrond.
Het Nederlands elftal en communicatie
Ook werd er vol enthousiasme gesproken over de verrichtingen van het Nederlands elftal op het wereldkampioenschap voetbal in Brazilië (wat is dit lang geleden!). Communicatie geeft toch een idee over een land en zijn bewoners en dit idee, hoe vaag ook, laat enigszins zien wat zich afspeelt bij mensen waar we normaal nooit mee in contact zullen komen. Dit geldt natuurlijk zowel voor ‘ons’ als voor de inwoners van Noord-Korea, want wij blijken ook anders te zijn dan de personages die ze kennen uit anti-Amerikaanse films.
Arch of Triumph
Alle deelnemers startten dus in het Kim Il-sung stadion en de lopers aan de halve en hele marathon finishten ook hier. De renners die voor de 10 kilometer wedstrijd hadden gekozen finishten bij de Arch of Triumph, die ook nog eens 10 meter groter is dan zijn ‘kleine broertje’ in Parijs. Bij alle afstanden in 2020 starten en finishen alle deelnemers wel in het volgepakte Kim Il-sung stadion. Dichterbij een Olympische ervaring kun je dus bijna niet komen.
Ook vermaak voor de toeschouwers
Nadat de deelnemers het stadion hadden verlaten werden wij vermaakt met voetbalwedstrijden tussen lokale teams en zelfs een vliegshow. Enorme radiografisch bestuurbare vliegtuigen werden onder luid gejuich in een baan rond het stadion gestuurd. We merkten ook dat de eerste lopers het stadion weer naderden, want het gezang en geklap werd steeds luidruchtiger. Het extra rondje door het stadion zorgde voor kippenvel en weer zag ik die verdwaasde blikken van de renners die de tribunes afspeurden.
Een surrealistische ‘once in your liftetime’ ervaring
Iedere loper die finishte kreeg een officieel certificaat van de Pyongyang marathon met daarop de gelopen tijd. De winnaars in de verschillende categorieën kregen een medaille tijdens een ceremonie in het Kim Il-sung stadion. Hier lieten wederom 50.000 mensen luidruchtig hun waardering blijken voor de prestaties en zo kwam er een einde aan een bijna surrealistische wedstrijd. Deze ‘once in your lifetime’ ervaring is door de Wereldatletiekbond overigens officieel erkend en er kan ook in 2020 dus weer deelgenomen worden door amateur- en professionele lopers die buiten Noord-Korea wonen.
